een tijd geleden, maar we rijden nog! (Astana)

Een lange update, want we zijn alweer een paar dagen verder. Vandaag zijn we in astana aangekomen, dit is de eerste stop waar we wifi hebben. Maar we zullen eerst beginnen vanaf Moskou.

Bij het verlaten van Moskou zochten we de goede weg richting Kazan. Helaas was dit in die grote stad moeilijker dan verwacht. Wij moesten namelijk een omkeer punt zoeken, om uiteindelijk op de goede snelweg te komen, waar we door oom agent aan werden gehouden, omdat hij toch niets beters te doen had (daar zijn lada waarschijnlijk toch niet wou lopen). De politie staat hier voornamelijk stil om mensen aan te houden, om papieren te controleren, of om te sleutelen aan hun kapotte lada's. Goed, nadat hij onze papieren wilde zien (wat hij toch niet kon lezen) gaf hij ze vriendelijk terug en wees hij ons de weg. Toen wij honderd kilometer voorbij moskou waren (en tot onze grote verbazing) nog steeds goed wegdek hadden, vroegen wij ons af wanneer toch die mega 'gaten als huizen' in de straat zouden komen. We zijn deze dag gestopt net iets na Novgorod. Hier hebben we overnacht bij een truckstop, waar we schnitzel met aardappels hebben gegeten, (goed te doen!). Ohja, voor de reizigers die ook ditzelfde maaltje willen bestellen: Knorren voor een schnitzel, en als je koffiemelk in de koffie wilt, moet je boehen en net doen alsof je melkt.)

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan en hebben we voor de snelle-snack-bij-ochtend-trek een paar pannekoeken besteld. Geheel opgegeten door Jarno en Karlijn. (Volgens Jarno en Karlijn zijn ze gewoon een luk fien op de taand!). We hebben deze dag wederom heel wat kilometers gemaakt, (we hebben vast nog mer meegemaakt, maar daar heb ik nu geen tijd voor om allemaal te typen, ik spring gewoon verder naar onze slaapplek). We zijn deze avond gestopt in Ufa, waar we bij een 'gezellige' holzhutte ofterwijl truckstop hebben overnacht (met zijn vieren op een kamer, heul gezellig). Na wat olie met patat (aviko kreukelfriet) en een grote pot bier hebben we ons weer op een oor gelegd. (dit gaat trouwens lastig met die mega veren in de matras!).

Vanaf Ufa reden we verder naar de grens van Kazachstan. Dit was best een relaxt tripje. Ook bij de grens verliep alles rustig, de maximum snelheid was er namelijk zo ongeveer 5 km per uur (met lange rij). In deze rij ontmoette onze Paulus een lugubere man (die met een grote glazen fles stickerverwijderaar bezig was om de stickers van zijn (mogelijk) gegegapte bus te halen). Ondanks zijn lugubergehalte was het wel een aardige vent, die toevallig ook nog vrij goed duits sprak. Hij liet ons zien waar we onze verzekeringspapieren konden regelen en liet ons achter hem aanrijden naar hotel 'parkeergarage' in Kostanay. Hij kende deze mensen en wij hadden een fijne slaapplaats. Hier hebben we vervolgens een paar boodschapjes gedaan die geen reet kosten.

De voglende ochtend hebben we meteen bij dezelfde supermarkt een broodje gekocht. Helaas zat hier wel groente op en Jarno haalt dit er nog steeds vanaf (wat, denken wij, inhoudt dat hij nog genoeg te vreten krijgt). Vervolgens moesten wij zelf weer de richting bepalen, wat niet onze sterkste kant lijkt te zijn. We hebben vandaag een helse dag beleefd, wat het wegennet van Kazachstan betreft. We hebben nagenoeg 100 km over een puinpad gereden. De straat was zelfs zo slecht, dat we helft van de tijd over de akkers van de boeren hebben gereden. Totdat het begon te regenen en paul nog altijd dacht dat dit een goede weg zou zijn. Met een bult geglibber en geslip, en drie chagerijnige hoofden (en een heel blije en gelukkige bakkes) zijn we er gelukkig weer uitgekomen. Paul wilde graag dat iedereen weer kon lachen, maar helaas zat dit er het eerste uur nog niet in. Pas vanaf het moment dat we weer asfalt onder de bandjes hadden was het weer een groot feest. Om jullie wat meer duidelijkheid te verschaffen over onze vreemde route: wij hebben de verkeerde afslag genomen, en het oude pad richting Astana genomen. Dit was werkelijk (zoals ze dat in het engels noemen: een short KUT!). Toch hebben we het gered, de ijscobus laat ons noooit in de steek.... (... toch?...)...
Wij reden Astana binnen, en we hoorden een vreemd rammeltje. De automonteurs onder ons hoopten nog dat het de Kama3 naast ons was, maar helaas. Wij rammelden zelf.... gelukkig zijn we allemaal al gevorderden in de russische taal, waardoor een autogarage snel gevonden was. Tot ons geluk hoefden de jongens geen gebruik te maken van andere monteurs of bruggen en hebben ze nu zelf het probleem verholpen. (hopen we?). We hebben daar wel bij de plaatselijke materic twee aardige jongens gesproken (of moet ik zeggen: getypt? (ze kunnen geen woord engels maar hebben gelukkig wel computers met googletranslator). Deze jongens hebben ons richting ons huidige hotel gewezen. Zij waren erg vriendelijk en hebben ruim de tijd voor ons genomen. Wij wilden hen bedanken met een paar knaken, maar deze wilden ze echt niet aannemen. Goed.. Omdat we er allemaal zo flauw van waren hebben we geen idee hoe dit hotel heet.. Maar het is super netjes en schoon, tegen onze verwachtingen in. Het was vanavond weer een latertje. Maar toch hebben ze de keuken gewoon weer voor ons open gegooid. Iedereen was in touw, zo actief, dat we ons op dat moment al bezwaard voelden. Het eten hier was goed, (behalve dat van Karlijn, dat leek op soepvlees met heel veel vet). We vroegen alvast naar de prijs, om er zeker van te zijn dat we genoeg geld in de knip zouden hebben, echter, wat bleek... we hoefde helemaal niets te betalen. (Je kunt al nagaan, dat we ons nog veeeeel meer bezwaard voelden!). Het was 'a gift from the house'. Eigenlijk wilden we nog 2 biertjes meer bestellen, maar dat voelde een beetje teveel gevraagd. Nu zitten we op onze kamer, aircootje aan, tvtje erbij en twee biertjes voor vier personen. Naja, zo slapen dan maar.. Morgen wil de man van de receptie (die goed engels spreekt en advocaat blijkt te zijn) ons naar de stad brengen om een paar dingen te laten zien.

Nou, weer op de hoogte allemaal!!!!

We laten zo snel als het kan weer wat van ons horen!

Groetjes, jullie verre vriendjes, dit was de razend reporter voor de 'afslag oost', oogjes dicht en snaveltjes toe, op naar de discotheek (PS: martijn gaat in zijn eentje op klompen).


(Pa en ma blokhuis, grapje!!!! Martijn maakt zich nou al ongerust dus Nee... hij gaat niet.. hij gaat lekker plat.!)

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx