Van helse wegen naar hemels bier!

Wat ik nog vergeten ben om te melden, na het Balghash meer zijn we twee keer aangehouden. Eerst was Jarno aan de beurt, hij wist te presteren om meer dan de dubbele van de toegestane snelheid te rijden! Dit grapje kostte ons 70,-! (voor de ongeruste ouders, Jarno reed 44km/h waar hij 20 mocht;)). Deze zelfde dag hebben we kamelen op de weg gehad, behoorlijk apart! Dit geeft een hele andere dimensie aan het waarschuwingsbord met twee bulten!
Oké, de dagen aan het issykul meer hebben we heerlijk genoten. Daarna besloten we om naar een health-resort te rijden, waar eveneens een rotsenpartij zou zijn en waar we lekker in de spa wilden liggen! De dag begon goed, we kwamen langs prachtige rotsen, genaamd ‘broken heart’ vanwege de rode kleur en de gespleten bergtoppen. Iets verder op zou Jeti Oguz zijn, een kurort met warm water en een waterval. Het tegendeel bleek waar, het was een vervallen bende en de spa zal we zijn uitgedroogd… Helaas Pindakaas… Maar we hebben wel een stuk verder de berg opgereden, waar we een kamp vol yurts zagen met prachtige bergen en enge bruggetjes. Toen we daar wegreden hoopten we op een hotel aan het issykul meer te vinden. Dit is wel gelukt, maar wel in hotel ‘Utoyah’ (althans, dit gevoel kreeg je erbij!). Hiervoor hebben we driekwart van het meer moeten rondrijden. De gastvrouw was echter wel erg gastvrij, het eten was zo lekker dat we het allemaal over de schutting hebben gegooid! En na een stuk droog brood uit de bus, was de honger weer gestild…

De volgende dag hadden we de hoop weer bijeengeraapt en zijn naar het Song-Kul meer gereden. Dit was een heftig weggetje (hoewel niks vergeleken bij de terugweg, maar hierover zodadelijk meer…). We hebben een ruige bergpas doorstaan, waarna we op ruim 3500 meter terecht kwamen. Onderweg zagen we zelfs een langharige buffel vlakbij het pad staan. Hoewel de meningen over de soort verdeeld zijn, zou het dus ook een Yak kunnen zijn geweest. Het Song-Kulmeer hadden we vervolgens bereikt! We wilden eigenlijk lekker zwemmen, maar het was nog best koud. Daarom wilden we maar eens zien of het water warm genoeg was.. Een stukje lopen, maar dat zou best meevallen, dachten we… Tot we na 500 meter al stonden te sompen. Het leek wel wadlopen! Zo hebben we nog een kilometer in de waterige koeienstront gestampt, en uiteindelijk hebben we het strandje bereikt. Helaas was het niet waard om er te zwemmen. Martijn heeft nog wel meoite genomen om zijn zwembroek aan te trekken, maar is slechts tot de enkels in het water gelopen. Martijn en Jarno hadden zelfs nog dichte schoenen aan, die zeiknat waren geworden… Goor!
Bij het song-kul meer hebben we geslapen in een yurt! Zo’n typisch nomaden tentje. Echt cool! Dit was heel erg leuk, en na een paar blikken bier hebben we de dag gezellig afgesloten. Hier hebben we zelf onze Bami gekookt, want we wilden ervan verzekerd zijn, dat we niet weer zon bak met gore draps voor ons zouden krijgen.

De volgende dag: Helaas was het effect op de magen schijnbaar te groot, ons voedsel zijn de jongens niet meer gewend… Ze hebben hier zelfs op de plee met gat in de grond gepoept, zelfs toen deze heel vies en goor was… Brrr… Uiteindelijk moesten we toch maar eens vertrekken en gingen we een nieuwe flinke bergpas inclusief rotspaden en drie bruggen (die door onderhoud gesloten waren, waardoor we door het water moesten rijden) verder, en na ongeveer 1,5 duizend kilometer ribbels in de weg, moest toch de eerste kakken. Ze besloten om een goede steen uit te zoeken waar je zo tussendoor kon poepen, en de rest die in de bus wachtten maar lachen! Gelukkig was er een eind in zicht en hadden we besloten om te stoppen in Kara Balta. Eenmaal in deze stad aangekomen wilden we snel een hotel vinden, om de volgende dag vroeg eruit te gaan, om de grens over te kunnen. Hier vonden we een plek waar ze ons konden helpen, oom agent wilde ons wel een hotel wijzen. Nadat hij twee keer ons Russische woordenboek helemaal doorgespit had, reed hij voor ons aan richting het hotel en begeleidde ons naar binnen. Hielp ons met betalen en was erg vriendelijk. Helaas wilde hij wel aan het eind 1000 som (hij kreeg 500,-) en wilde toch nog voor de zekerheid checken dat we geen journalisten óf spionnen waren. Haha. Gelukkig waren we gesetteld, konden we douchen en vreten, dachten we. Tot de jongens constateerden de uitlaat lek was. Kats deur ’t midden hen! Jarno en Martijn zijn naar de plaatselijke beunhaasgarage gereden (dezelfde plek als waar we oom agent hadden gevonden) en kregen nog binnen een uur de uitlaat gelast. In eerste instantie wilden ze genoegen nemen met Martijns klompen, maar Martijn betaalde liever een paar knaken. (12,-). De man van het hotel heeft ons een goed restaurant gewezen, waar we lekker hebben gegeten. (Hoewel dit niet bij meneer Pegge in de smaak viel (groente). Wederom Pech hè?


Vandaag hebben we Kirgystan achter ons gelaten. Dit ging niet zonder slag of stoot, of uitpak werk. Het leek allemaal ook te flex te verlopen, na een kwartier liepen Jarno, Martijn en Karlijn al de grens over. Paul, de wettige eigenaar van de auto, kwam er later achteraan (zo’n 3 uur later..) Eerst moest hij de auto boven een put zetten, waar er vervolgens wel 6 man onderdoor zijn gelopen. En ook commisaris Rex is weer even langs de auto gelopen, hoewel deze niet al te goed wilde luisteren. Hij was op snuffelstage!
Hier moest Paul al in zijn eentje de bus grotendeels leegpakken, vanaf een afstandje dachten wij uitendelijk dat het geregeld was, toen de tassen weer in de bus gezet werden. Maar tot onze verbazing ging Paul niet de grens over maar mocht nog even rechts parkeren. Hier moest hij de auto nogmaals volledig uitpakken. Ook wij werden vanachter het hek terug geroepen en moesten onze koffers openen. De man wilde zelfs dat ik mijn kleren op de grond ging leggen, maar Karlijn is gekke henkie niet. De douanier ging onwennig langs de bh’s en onderbroeken, doorzocht vervolgens alle tassen, bakken, en ook de zak borrelnootjes moest open om te kijken of er geen bolletjes in zaten. Nadat de bus na een hel gedraal goedgekeurd was, weer doorzocht met behulp van een dove commisaris Rex, mochten we verder rijden. Waarna wij later vrolijk met zijn allen maar van nood alle borrelnootjes moesten eten in de bus. Ons doel was uiteindelijk om Shymkent te bereiken. Nadat we wederom drie keer door de politie zijn aa$ngehouden (omdat ze zich niet verstaanbaar kunnen maken, laten ze ons, denken wij, maar gewoon verder rijden), kwamen we hier in dit mooie hotel aan. We hadden een mooi wegdek vandaag, eindelijk weer vlakke autobanen, waar we op een enkele spookrijder en strobaal na, heerlijk konden cruisen. En toen kwam (volgens Martijn) de meest aangename verassing, na een snelle inspectie van de kamer, (waar je overigens een ander vanaf bed kunt zien kakken), (waardoor Martijn liever naar buiten keek toen Pei zat te kakken), viel Martijn zijn oog op het kleine barretje in de achtertuin. Wat zag hij daar? Mensen die Martijn kennen weten het al, GROLSCH van de tap. We rijden dus toch de goede kant op! Na een heerlijke maaltijd bij de Burgerland, beter bekend als burgerking, zitten wij ons nu te goed te doen aan heerlijke versnaperingen uit de hemelsche tapkraan genaamd Grolsch. Het is hier goed vertoeven, het is een prachtig luxe hotel, een mooie stad, lekker warm, en nu sluiten we af, want we willen er nog een paar meer drinken, zonder computer. Groeten thuis! Good goan, en alle liefs van ons!

Met dank aan Martijn voor de titel!